Bir gün Behlül Dânende’nin üstü başı dağınık bir hâldeydi. Her tarafı toz toprak içinde kalmıştı. Onu bu hâlde gören, uzun bir yolculuktan dönmüş zannederdi. Behlül Dânende'nin mânevî makamlar sahibi bir veli olduğunun farkında olmayan, onu sıradan bir meczup zanneden bazıları, onunla dalga geçmek ve eğlenmek kastıyla sordular: